ساز وكار همه‌چيز را مي‌دانيم جز ساز وكار خودمان را
ساز وكار همه‌چيز را مي‌دانيم جز ساز وكار خودمان را(ازحضرت‌آيت‌الله ضياءآبادي)
از ميان چهار آية 6 تا 9 سورة مائده از صفحة 108، در نخستين‌آيه، به‌آن‌چه‌كه باعث پاكيزگي جان انسان مي‌گردد، اشاره شده و قسمت قابل ملاحظه‌اي از احكام وضو، غسل و تيمّم‌كه موجب صفاي روح مي‌باشد، تشريح‌گرديده‌است.
ميانة آية 6 ، خطاب به افراد باايمان مي‌فرمايد: «وَ إن‌کُنتُم جُنُباً فَاطَّهَّروا»؛ «و اگر جُنُب شُديد، تحصيل طهارت‌کنيد».
«جُنُب»، يعني «دورشونده». يک لحظه استغراق در شهوت حيواني،آدم را «جُنُب» مي‌کند. وکسي‌که «جُنُب» شد، نمي‌تواند درآن‌حال، نماز بخواند يا در مسجد توقّف‌کند يا به حرم ائمّة اطهار برود يا دست به خطّ قرآن بزند. چرا؟ چون اَجنَبي و بيگانة از خدا شده‌است، بايد خود را به‌آب برساند. بايدآبي‌که وسيلة زنده شدن همة جانداران است، به بدنش برسد تا از جنابت بيرون‌آمده و بتواند با قرآن و مسجد و نماز ارتباط برقرارکند.
حال، نکتة قابل تأمّل اين‌که وقتي يک لحظه استغراق در شهوت حيواني، اثرش اين باشد، پس، يک عمر استغراق روح‌آدمي در شهوات نفساني، اثرش چه خواهد بود؟
بسياري از ما، مايليم‌كه معارف دين خود را بفهميم؛ خدا و صفات خدا را خوب بشناسيم و با مسايل مربوط به برزخ و بهشت و جهنّم بيشترآشنا شويم و در امر تهذيب نفس و تحصيل فضايل اخلاقي، قدم‌هاي بلندي برداريم و به مقام صبر و شكر و رضا و تسليم و يقين و توكّل نايل شويم.آري؛ طالب اين‌مطالب هستيم و در مجالس و محافل ديني هم دنبال همين‌ها مي‌گرديم. امّا متَأسّفانه، هر چه بيشتر مي‌گرديم،كمتر مي‌يابيم وآن‌چنان‌كه بايد روشن بشويم، نمي‌شويم. چرا چنين است؟ قرآن، در مقام جواب، يك جمله به ما مي‌گويد. وآن، اين‌كه طهارت نداريم. چون معرفت و شناخت حقايق معنوي، عبادت و نمازِ قلب است. عبادت و نماز هم مشروط به طهارت است: لا صَلاهَ إلاّ بِطَهور؛ نماز بي‌وضو و طهارت باطل است.آيا توقّع داريم‌كه نماز بدن بي‌وضو درست نباشد، امّا نمازِ قلبِ بي‌طهارت درست باشد؟ در صورتي كه اصل عبادت، مربوط به قلب است وآن طهارت مي‌خواهد. يعني، پاك‌كردن قلب ازآلودگي‌گناهان و رذايل اخلاقي. قرآن مي‌فرمايد: لاتَقرَبُوا الصَّلاه وَ أنتُم سُكاري حَتّي تَعلَموا ما تَقولون؛ در حال مستي، به نماز نزديك نشويد تا بفهميدكه چه مي‌گوييد. ما غالباً در حال مستي به نماز مي‌ايستيم. چون مستي، تنها مال شراب نيست. مستي پول و ثروت و قدرت و شهوت، آدمي را مي‌گيرد و با اين‌حال به نماز مي‌ايستيم. بدن طاهر است؛ وضوگرفته‌ايم و غسل‌كرده‌ايم، ولي قلب طاهر نيست و آلودگي‌ها دارد. ما غالباً با آلودگي قلب به‌گناهان و رذايل اخلاقي، دنبال تحصيل معارف مي‌رويم و طبعاً نتيجه نمي‌گيريم و بهره‌اي نمي‌بريم. جنابت بدن، يک لحظه است و با آب هم پاک مي‌شود. امّا جنابت روح، يک عمر است و نياز به‌آب توبة کامل دارد. استغراق در لذّات حيواني و تمايلات نفساني با قلب ما چه‌کرده‌است؟ اين‌روح «جُنُب»، اگر هميشه هم در مسجد باشد، به روح مسجد راه نمي‌يابد؛ هر سال هم به مکّه و مسجدالحرام برود، به‌کعبه راهش نمي‌دهند.
به طواف‌كعبه رفتم، به حرم رَهَم ندادند كه تو در برون چه‌كردي‌كه درون‌كعبه‌آيي؟
لذا مي‌بينيم‌که از اعمال ديني خود نور نمي‌گيريم. هر چه نماز مي‌خوانيم؛ هر چه مسجد مي‌رويم؛ هر چه زيارت و حجّ و عمره انجام مي‌دهيم، همان هستيم‌که بوديم؛ ظلمت همان‌است و بي‌بهرگي از معارف اسلام و قرآن، همان! اين، به‌خاطرآن‌است‌که روحاً «جُنُب» هستيم و تعلّقات مادّي، ما را مست‌کرده و در حال مستيِ قلب، به نماز و عبادت قلب مي‌پردازيم. و از اين‌رو، از عبادات خود چيزي درک نمي‌کنيم. چون با حال جنابتِ جان به نماز و عمره و حجّ و زيارت مي‌پردازيم. و لذا ما را به جان مسجد و عمره و حجّ و حرم راه نمي‌دهند.
دين‌گفته: مَسّ ميّت، موجب غسل مي‌شود. بدن انسان‌که با بدن ميّت تماس پيدا کرد، نمي‌تواند نماز بخواند، مگر اين‌که غسل‌کند. حال، قلبي‌که عَلَي‌الدّوام با مرده‌ها سر وکار دارد، چه وضعي خواهد داشت؟ مگر اين‌خانه مرده نيست؟ مگرآن‌ماشين وآن‌پول، مرده نيست؟ دل‌هاي ما، هميشه با اين‌مرده‌ها در تماس است و احتياج به غسل با آب توبة نَصوح دارد تا از اين‌مرده‌ها خالي‌گردد وآمادة نزول انوار معارف الهي بشود.
رسول خدا(ص) فرموده‌است: لاتَدخُلُ المَلائِکَه بَيتاً فيهِ‌کَلب؛ به خانه‌اي‌که سگ درآن باشد، فرشته داخل نمي‌شود.
حال، اگر در خانة دل سگ باشد، چطور؟ در خانة خشت وگل ما سگ نيست؛ امّا در خانة دل، فراوان داريم‌که سگ‌هاي شهوات و تمايلات از پول‌دوستي و رياست‌طلبي و شهرت‌خواهي‌گرفته تا بخل و حسد و سوءظنّ وکينه‌توزي، داخل خانة قلب ما شده‌اند و قهراً فرشتگان خدا که واسطة انزال معارف حقّه به قلب‌ها هستند، داخل نمي‌شوند.
پس، بايد بپذيريم علّت اين‌که از برنامه‌هاي ديني خود بهره نمي‌بريم و نسبت به معارف حقّة قرآني روشن نمي‌شويم، اين‌است‌که
هم مستيم
و هم «جُنُب»،
هم مسّ ميّت‌کرده‌ايم
و هم سگ به خانة دل راه داده‌ايم.
أعاذَنَا الله مِن شُرورِ أنفُسِنا وَ جَعَلَنا مِنَ التَّوّابينَ المُتَطَهِّرين.
تاریخ انتشار : ۱۰ آذر ۱۳۹۱
نویسنده : مدیر سایت
تاکنون هیچ دیدگاهی برای این نوشته ثبت نشده است.