اثرکعبه در سازمان زندگي اجتماعي بشر
بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
اثرکعبه در سازمان زندگي اجتماعي بشر
پيرامون آية 97 سورة مائده بود:
«جَعَلَ اللهُ الکَعبَهَ البَيتَ الحَرام قياماً لِلنّاس»؛
«خداوندکعبه را که بيت‌الحرام است، وسيلة برپا بودن مردم قرار داده‌است».
حال،
در موسم حج‌که ميهمانان دعوت‌شدة خدا، بار سفر بسته و رو به ديار محبوب مي‌روند و لبّيک‌گويان اجابت دعوت حضرت معبود مي‌کنند، مکّه حال و هواي ديگري به خود مي‌گيرد و سيل جمعيّت است‌که از اقطار و اکناف عالم، به سوي مکّه سرازير مي‌شوند و ازکوچه و خيابان‌هاي مکّه، با شور و شوق تمام عبور مي‌کنند تا خود را به مسجدالحرام برسانندکه خانة حضرت محبوب،آن‌جاست.
آنان‌که اوّلين‌سفرشان است، شوق و شعف ديگري دارند. همين‌که از در مسجدالحرام وارد مي‌شوند و چشمشان به جمال‌کعبه مي‌افتدکه با يک دنيا جلال و جبروت، سر به‌آسمان‌کشيده و سايه بر سر بندگان خدا افکنده و دامن به دست آنها داده‌است و مانند مادري‌که بچّه‌هاي خود را به دامن مي‌گيرد و اين‌ميهمان‌هاي از راه‌هاي دور و نزديک‌آمده را به آغوش‌گرفته‌است،آنها هم مانند کودکاني‌که خود را به دامن مادر مي‌افکنند،گرداگردکعبه را گرفته وآن‌را چون جان شيرين در بغل مي‌فشارند و همچون پروانگان بي‌قرار، برگرد شمع خانة محبوب مي‌چرخند و با سوز وگدازي عجيب، با يگانه محرم جانشان راز دل مي‌گويند. از ديدن اين‌صحنة اعجاب‌انگيز، دل‌ها از جا کنده مي‌شود و بدن‌ها مرتعش مي‌گردد و ديده‌ها چون ابر بهاري مي‌بارد و زبان‌ها بي‌اختيار، به تعظيم و تکريم مي‌چرخندکه:
اَلحَمدُ للهِ الَّذي عَظَّمَک وَ شَرَّفَک وَکَرَّمَک وَ جَعَلَکَ مَثابَهً لِلنّاس وَ أمناً مُبارَکاً هُديً لِلعالَمين؛
شکر و سپاس، خدايي را سزاست‌که تو را اي خانه و سراي بارفعت، داراي شرافت و عظَمت و کرامت قرار داده و منبع برکات و امان‌خانه و هدايتگر جهانيان ساخته‌است.
آري؛
اين‌خانه، خانة مَلِکُ‌العرش است و سراي ربُّ‌السَّماواتِ وَ الأرَضين است. خانه‌اي است‌که جلال و جبروتش، دل‌هاي سلاطين عالم را مي‌لرزاند و سطوت و هيبتش، انبيا و مرسلين را در برابر خود، به خاک افکنده و به خضوع و خشوع و بندگي وا داشته‌است! خانه‌اي است‌که بنده‌اي مانند سيّدالسّاجدين(ع) در پاي ديوار اين‌خانه، سر به خاک نهاده و با اشک وآه فراوان، ناله سر داده‌که:
اَللّهُمَّ سائِلُکَ فَقيرُکَ مِسکينُکَ بِبابِک، فَتَصَدَّق عَلَيهِ بِالجَنَّه؛
اي صاحب‌خانه،گدايت درِ خانه‌ات‌آمده‌است. به اين‌بندة مسکين فقيرت تصدّق‌کن و از بهشت و جنّت سعادت محرومش منما.
ما به‌مسکيني سلاح انداختيم اَلغياث اي ماية جان، اَلغياث
از يکي از اصحاب امام باقر(ع) به‌نام اَفلَح، منقول است:
من در يکي از سفرهاي حج، شرف ملازمت حضرتش را داشتم. وقتي وارد مسجدالحرام شد و چشمش به‌کعبه افتاد، دگرگون گشت و صداي‌گريه‌اش بلند شد.گفتم: مولاي من، مردم متوجّه شما هستند؛ چه خوب است اندکي صدا را آرام‌ترکنيد. فرمود: اي افلح، اين‌جا، خانة خداست. يعني، ميل صاحب‌خانه بايد رعايت شود و جلب توجّه اوگردد. چرا گريان نباشم؟ شايد نظر رحمتي به من بيفکندکه موجب رستگاري فرداي قيامتم‌گردد. بعد، طواف‌کرد و نماز طواف خواند و سر به سجده نهاد و سجده‌اش طول‌کشيد. وقتي سر از سجده برداشت، ديدم محلّ سجده‌اش از اشک چشمش تر شده‌است!
خانـة کعبـه، خانـة دل‌هاسـت ساحت قدس و جلوه‌گاه خداست
نيک‌بخت‌آن‌که همچو پروانه در طـواف اسـت گـرد آن خانــه
تاریخ انتشار : ۲۴ مهر ۱۳۹۱
نویسنده : مدیر سایت
تاکنون هیچ دیدگاهی برای این نوشته ثبت نشده است.